GÜNDEM Mustafa Balbay İğde Mevsimi...
Mayıs ayının ikinci yarısından itibaren Ege kıyılarından Kızılırmak boylarına kadar Anadolu'da iğde mevsimidir. O minicik sarı çiçeklerden gökyüzüne yayılan koku adeta ayrı bir atmosfer tabakası gibi kaplar her yeri. Hele bir de rüzgar varsa, yayıldıkça yayılır koku. İğde ağacını görmeden kokuyu içinize çekince ister istemez sorarsınız: "Çevrede bir iğde ağacı mı var?" Kışın incecik dallarıyla nerdeyse görünmez olan iğde ağacı yazın başladığını baş döndürücü kokusuyla müjdeler. Bunca yoğun dünya işinin arasında doğaya dokunmayı, doğayla iletişim kurmayı ihmal etmemeli insan. Sait Faik'in,"bir insanı sevmekle başlar her şey" sözünün arkasını şöyle getirebiliriz: "Doğayı sevmekle güzelleşir her şey..." Xxx Mayıs ortasında başlayıp Haziran ortasına dek süren iğde mevsimi günün her saatinde güzeldir. Benim tercih ettiğin an, gün doğumu ile birlikte... Doğadaki canlılar güneşin ilk ışıklarıyla birlikte uyanırmış. İnsan o an doğanın içinde olursa bütün canlıların enerjisinden pay alırmış... Güneşin ışıkları biraz yükseldiğinde ise iğde ağaçlarının altından gökyüzüne bakmak çok güzeldir. Gökyüzü, güneş görünmez ama, o beyaz-yeşil yaprakların oluşturduğu perdenin ardından sürekli değişen desenler çıkar. Başınızı oynattıkça desen değişir. Bu arada başınzı oynatmak yerine dalları tutup hafifçe sallamayı da tercih edebilirsiniz. Ancak çok dikkatli olmanız gerekir. Zira iğde, dallarında en çok böcek barındıran ağaçların başında gelir. Bence birincidir. Geçen sabah bir dala tutundum, elimin üzerinde 4 çeşit böcek vardı. 4 böcek değil, 4 çeşit böcek... Sarılı yeşilli... Xxx Geçen hafta İzmir Çiğli Sasalı'daki doğal yaşam parkının yanında yöre kadınlarının kurduğu organik pazarı dolaşırken bir grup kadının iğde ve okaliptüsün kokusunu birleştirip şişelediğini görünce ayrıca ilgilendim. İğde kokusunu anlata anlata bitiremediler. Demek ki yalnız değilim, doğanın yolu bir... Sasalı'nın o güzelim doğasını paylaşan çok farklı kesimlerden kadınların ortak bir gelecek hayal etmesi, bunun için örgütlenmesi, bunu doğayla bütünleştirmesi ne güzel. Kadın eli değince ne güzel olmaz ki... İğde arkadaşlarımdan tek tek bahsetmek isterim ama, şimdilik biriyle yetinsem diyorum... Esaret günlerinden önce tanıyordum onu. Özgürlükte ilk fırsatta uğradıklarından biriydi. Bir de baktım, yok... Kesmişler... Yarım metre yüksekliğinde kesik bir gövde... Sordum, soruşturdum... Bütün dalları kurumuş, o yüzden kesmişler. Geçen gün dikkatimi çekti; gövde görünmüyor. Tam dibinden fişkıran onlarca sürgün kaplamış etrafını. Çöktüm dibine, sürgünleri saymaya koyuldum. Nasıl saymaz insan... Bütün dalları kuruduğu için neredeyse dibinden kesilen bir iğde ağacının köklerinden filizler çıkmış. 50 kadar saydım. 4-5 tanesi kalınca. Sanırım onlardan biri iyice öne çıkacak ve yeni bir iğde ağacı yükselecek. İşte doğa böyle... Yönü hep yaşamı sürdürmeye dönük. Küsmeden, pes etmeden...